Κατιτί που Τσούζει!
 

Θα ‘θελα να μπορούσα να γίνω το άλτερ έγκω του εαυτού μου. 

Η Νερομάνα τότε θα ήταν μια “περπατημένη” τύπισσα, λίγο ξανθιά, λίγο τραβεστί, που θα σκανδάλιζε με την αξιαγάπητη αθυροστομία της και θα μοίραζε γλυκόπικρες πίτες (“πίπες” ίσως; πολύ πιθανό…) εγκόσμιας σοφίας, ζυμωμένες με την μανία ενός καταπιεσμένου ρομαντισμού και ψημένες στην πυρά μιας κυνικής αισιοδοξίας. Φυσικά οι περισσότερες καταχωρίσεις της θα ήταν ιστορίες πόθου και έρωτος και ίσως έτσι να έκανε σουξέ το μπλογκ. 

Ο στενός κορσές της παρηκμασμένης ντίβας μόνο μποτιλιάρισμα θα δημιουργούσε στο μυαλό μου όμως· και με τόση κίνηση εκεί μέσα… δε λέει. Υπάρχουν πράματα που τσούζουν περισσότερο απ’ το ροζ, μέσα στις γκρίζες αίθουσες της κάρας μου και απαιτούν φωνή αμέσως τώρα. Για τον λόγο αυτό ξεκινώ εδώ να γράφω ανοιχτά. Θέλω να καταλάβω πόσο άφοβα μπορώ να υπάρξω· να υπάρξουμε γενικά, εμείς, του χρυσοπράσινου φύλλου ειδικά. 

Έτσι χέζω τα στερεότυπα και τις χαριτωμενιές και τραβάω το καζανάκι. 

“Νερομάνα” είναι η πηγή, η μάνα του νερού· εκεί που ξεκινά η πρωτόγονη, ειλικρινής ζωή, όμορφη και τρομερή όπως οι μέδουσες που μέσα της κυκλοφορούν και οι σχετικοί μύθοι. Η Νερομάνα υπάρχει για να ανταλλάζει γνώσεις, συναισθήματα, ιδέες κι απόψεις. 

Φίλε/Φίλη μη διστάσεις… Πες τα κι εσύ στη Νερομάνα 😉